Bartók, Béla

Is Blauwbaards burcht een echte opera? Of eerder een dramatische symfonie? In deze uitvoering, in februari 2009 live opgenomen in Barbican, klinkt het werk eerder als een in donkere kleuren gestoken sprookje, met een droevig, maar toch niet tragisch einde. Het met symbolen overladen libretto heeft hier niets gruwelijks en is eerder melancholisch dan huiveringwekkend. De toon wordt al in de proloog gezet, hier prachtig (in het Engels) gedeclameerd door Willard White. Hij begint met ‘Once upon a time…’, en zijn mooie, warme bas maakt dat je, gelijk Judith, verliefd op hem wordt. Elena Zhidkova, die op het laatste moment de ziek geworden Katarina Dalayman heeft vervangen, is een echte ontdekking. Haar prachtige mezzo klinkt ongetwijfeld Slavisch, maar zonder lelijke borsttonen. Gelaten laat ze zich door alle deuren heen leiden, meer een mysterieuze, in haar lot berustende Mélisande, dan een nieuwsgierige Judith. Het Hongaars van beide zangers klinkt niet echt idiomatisch (Bartók had er niets op tegen als zijn opera in andere talen werd uitgevoerd), maar ze gaan zo zorgvuldig met de tekst om dat het op een of andere manier goed te volgen is, zelfs als je de taal niet kent. Het London Symphony Orchestra onder Gergiev klinkt opvallend lyrisch, zo heb ik de opera nog niet eerder gehoord.

 Basia Jaworski