Wéér een ‘crossover’? Wéér een ‘star studded’ album, zo’n project waar de ene na de andere coryfee een stukkie meespeelt? Hebben dat soort albums artistieke waarde? Het antwoord: ja, ja en nog eens ja. Het muziekdier Nigel Kennedy, lievelingsprotégé van Menuhin en telg uit een geslacht van musici (zijn grootvader speelde jarenlang met de grote Heifetz) is zo’n duizendpoot. Of hij nu met rockgroep The Who of met klezmerformatie Kroke op het podium staat, of een messcherpe Vier Jaargetijden in een volgepakt Ahoy speelt: Kennedy is meer dan een muzikant, hij lééft zijn muziek. Zijn ‘Blue Note Sessions’ is een gewaagd project. Kennedy, die in zijn Poolse woonplaats Krakau diverse jazzbands aanvoert, duikt in ‘standards’ (Song for my father, Midnight blue), maar brengt ook origineel, deels zelf geschreven, repertoire. De violist wordt bijgestaan door o.a. drummer Jack De Johnette, bassist Ron Carter (beide Miles Davis alumni), pianist Kenny Werner en saxofoonreus Joe Lovano. Kennedy heeft geregeld verkondigd dat jazz intellectueel gezien de meest uitdagende muzieksoort is, ook omdat het samenspel de allerhoogste eisen stelt, je meer dan bij klassiek goed naar elkaar moet luisteren en je voortdurend op je qui-vive voor veranderingen moet zijn. Het mooiste van dit album is dat je Kennedy hoort genieten van zijn metgezellen. Terecht, iedereen speelt groots.

Eric van ’t Groenewoud