Brahms \ Schönberg

Met scheldpartijen en handgemeen, zo eindigde indertijd de première van Schönbergs Verklärte Nacht. Je kunt het je bijna niet meer voorstellen, zo romantisch klinkt het stuk nu, in een op en top  herkenbaar idioom. En nog echte programmamuziek ook, want Schönberg volgde haast letterlijk een gedicht. Nu klinkt de strijkorkestversie ook wel gladder en gepolijster dan de wat rauwere originele voor strijksextet. Het is allemaal wat aangenamer voor het oor. Amsterdam Sinfonietta presenteert hier op gloedvolle wijze die gearrangeerde versie uit 1917 van Schönberg zelf, waar in 1943 nog eens aan werd gesleuteld. Gelukkig speelt niet het hele orkest, dat zou de boel helemaal verstikken. We horen een uitgedund ensemble, met stevige bassen. Of Brahms’ Eerste strijkkwartet zich ook leent voor zo’n aanpak, blijft de vraag. In elk geval had de componist er zelf er niets mee uit te staan en hij zou het ook vermoedelijk niet hebben goedgekeurd. Dankzij de klasse van Brahms blijft het werk overeind, al moeten de tempi noodzakelijkerwijs wat gedrukt worden en zorgen de bassen voor een soort woede die het orgineel vreemd is. Passie genoeg, dat kun je aan Amsterdam Sinfonietta wel overlaten.
Jos van der Zanden