Händel, G.F.

Händels Alcina is een van de eerste werken die op de voorgrond traden in de herleving van het operawerk van de meester. Sinds de tijd dat Dame Joan Sutherland in prachtige gewaden door de opera wandelde, is er veel veranderd. Niet alleen is de oudemuziekbeweging tot bloei gekomen – het Freiburger Barockorchester en dirigent Andrea Marcon zorgen voor een kleurrijke, slanke en dramatisch sterke begeleiding – maar ook de theatrale kracht van de barokopera is gegroeid. En hoe. Al aan het begin van de opera moet Bradamante, als man verkleed, toezien hoe haar verloofde Ruggiero door Alcina wordt beklommen. Alcina en haar zuster Morgana worden voorgesteld als seksverslaafde verleidsters, die in werkelijkheid twee oude vrouwen zijn. Regisseuse Katie Mitchell, koningin van de splitscreentechniek, centreert de actie in een slaapkamer met donkere vertrekken eromheen: gaan de twee tovenaressen door een deur, dan veranderen ze direct van leeftijd. Philippe Jaroussky zet de jonge Ruggiero neer als een verwende, opvliegende jonge minnaar. Krachtig is Katarina Bradic als zijn verloofde Bradamante. Anna Prohaska maakt van Morgana meer dan het pittige zusje van de titelheldin, en als Alcina is Patricia Petibon niet de weldadigst zingende vertolkster in de uitvoeringsgeschiedenis, maar haar karakterisering is uit één stuk en nimmer oppervlakkig.

Hein van Eekert (4-2016)