Luganski, Nikolaj
2006-02-03 12:06:56
Pianist Nikolaj Luganski groeide op in het Sovjet-Rusland waarin popmuziek verboden was, je voor geld je neus ophaalde en de Moskovieten allemaal in dezelfde betonnen blokkendozen werden ondergebracht. Voor de kunst was die tijd zo slecht nog niet. ‘Je stond toen veel dichter bij Rachmaninov, Prokofjev en Sjostakovitsj.’Spreken over het verleden maakt Luganski weemoedig: ‘Mijn jeugd lijkt ver weg. Met de politieke ommezwaai is ook de houding van het publiek in Rusland veranderd. In de Sovjettijd kende iedere arbeider zijn Beethoven en Brahms. Klassieke muziek stond hoger aangeschreven dan welke andere kunst ook. We leefden voor onze idealen en investeerden daarin. Sindsdien is er veel veranderd. De moderne Rus eist waar voor z’n geld. Hij leunt achterover en consumeert, ook in de concertzaal. Van de musicus verwacht hij een heerlijk kalmerende massage van zijn oren. Wat hij zich niet realiseert, is dat hij zichzelf met die houding tekort doet. Klassieke muziek bestaat uit een compositie, een musicus en één luisteraar, die het werk op zijn eigen, individuele manier ervaart. De man op de stoel naast hem beleeft misschien een heel andere avond. Als ik die persoonlijke betrokkenheid ook met mijn cd’s kan uitlokken, ben ik een gelukkig mens.’
Lees de hele special door Bela Luttmer in het Klassieke Zaken Magazine van februari 2006.
