2007-08-13 13:30:06
Sinikka Langeland is een Noorse zangeres en bespeelster van de kantele, een Fins-Oegrische citer, die een even kristallijnen als orkestraal geluid voortbrengt. Ze woont in Finnskogen, een deel van het land waar de ‘woud-Finnen’ vandaan komen en waar hun oeroude beschaving nog voortleeft in de vorm van zogenaamde runenliederen. Daar heeft Langeland nieuwe versies van gemaakt, gebaseerd op de gedichten van houthakker Hans Børli, waarvan gelukkig Engelse vertalingen zijn bijgevoegd, want het zijn mooie teksten over mystieke natuurbeleving. Ze zingt ze met een bevlogen, fraaie alt, die ietwat doet denken aan de betreurde Britse folkzangeres Sandy Denny. Wat de op zich al betoverende liedjes nog mooier maakt, is de medewerking van twee van Noorwegens beste jazzblazers, de saxofonist Trygve Seim (etherisch op sopraan, ouderwets warm en robuust op tenor) en de trompettist Arve Henriksen. Vooral de laatste is een bijzonder muzikant. Net als Langeland fluistert hij geregeld in plaats van voluit te zingen, en door de ventielen van zijn instrument te manipuleren klinkt hij soms als een dwarsfluit of een kermende stem. Dankzij de typische, heldere ECM-productie, waarin geluiden om de stilte heen lijken te zijn gerangschikt, krijgen de kleinste nuances grote betekenis, en wordt het contrast tussen de hoge stem en citer met de diepe, houtige bas van Anders Jormin optimaal benut.