2007-07-22 14:52:52
Een oord van rust, de lieflijke Nikolauskirche in Lockenhaus waar Gidon Kremer zijn tweede opname maakte van Bachs solopartita’s. Daar staat hij dan, in z’n eentje, zonder publiek, in die grote, lege kerkruimte, in simpel zwart gekleed, wijdbeens Bach te spelen. De Chaconne, het hele leven samenvattend met al z’n momenten van vreugde, smart, opstandigheid en dankbaarheid. Boeiend, virtuoos, met flautandotonen een voorzichtige dubbelgreep intonerend. De camera glijdt rond, pakt beelden van het rijkelijk vergulde altaar, van Kremers gezicht en rust misschien wat te weinig op de handen en de viool. De DVD vervolgt met een documentaire. Kremers beeld van Bach en een blik achter de schermen van deze opname. Kremers vertwijfeld ‘Nein...’ als een take mislukt is. Het gehannes met een weerspannig kopieerapparaat, koffiedrinken met de pastoor. Beelden van deze nieuwe opname worden afgewisseld met Kremers beroemde registratie uit ‘79. Toen een halve rockster, bezeten spelend, brede donkere bril op, zweet druipt uit zijn lange asblonde haar. Thans bezonkener, de klank is dieper. Ook bewonderde collega’s komen in beeld, Sofia Goebaidoelina die voor hem haar Offertorium componeerde, Simon Rattle die het dirigeert. Kremers credo is: ‘Je moet de persoonlijke stem van de artiest horen; alleen dan is het geloofwaardig.’ Daarom komt ook Jacques Brel aan het woord die ‘Amsterdam’ de camera inzwiept.http://www.kremerata-baltica.com/biokremer.htm