Krall, Diana
2006-10-06 13:40:20
Opgetogen bereidt Diana Krall zich met haar partner Elvis Costello voor op een nieuwe levensfase als moeder. Muzikaal doet ze dat met grandeur, samen met haar eigen kwartet en het elegante Clayton-Hamilton Jazz Orchestra.Voor haar nieuwe album ‘From this momenton’ liet ze zich vooral inspireren door Fred Astaire.
Het nieuwe album van La Krall is geen pure whoop-dee-dooverzameling geworden maar een grandioos panorama van mooi afwisselende stemmingen, een cyclus die loopt van dromerig, uitbundig dansend en sjoebiedoeënd naar aandachtig, met een serieuze epiloog.
Een cyclus ook met prachtig vloeiende overgangen tussen de stukken die door John Clayton zijn gearrangeerd. Zoiets kun je niet volledig plannen en vastleggen. ‘Ik probeer nooit van tevoren melodieën te vinden die samen een geheel vormen. Het moet tijdens het opnameproces op een organische manier ontstaan,’ zegt Krall. Zoals bijvoorbeeld bij ‘Isn’t this a lovely day’ van Irving Berlin. ‘John Clayton schreef het arrangement tijdens het diner op de avond voor de opname.
We zaten in een restaurant te praten en te lachen terwijl hij met een papiertje in de weer was. Hij bleef bij het gesprek en maakte ondertussen het arrangement af. Het is mijn favoriete pianostuk van het album geworden.’Als ze het vertelt, gaat haar stem mooi open en krijgt hij een lichte fonkeling. Het stuk doet haar denken aan het Ellington-album waarop Frank Sinatra ‘Poor Butterfly’ zingt.Sommige van de composities op de cd hebben tien of zelfs twintig jaar liggen rijpen. Zoals ‘Day in, day out’ van Johnny Mercer of ‘How insensitive’ van het duo Jobim-De Moraes. Bij dit bossa-stuk met zijn opmerkelijke arrangement is de uitdaging goed te horen.
Oude school
Het resultaat is sprankelend, los spel met een meesterlijke timing, big band van de oude school, met Basies dynamiek en de toonkleuren van Ellington. En die van Gil Evans, getuige de vertolking van ‘Willow weep for me’. De oude school dus, maar dan wel met de brede en microscopisch loepzuivere klank van nu. Haarscherp hoor je elk detail in een grotere context, zoals bijvoorbeeld de berustende klank van een gestreken bas in het langzame zwijmelstuk ‘Little girl blue’ of subtiele brushes in ‘You can depend on me’. Bij de vertolking van dit stuk heeft Krall zich laten leiden door haar vroegere leraar Ray Brown met zijn inleiding van Count Basie’s ‘Little darlin’ en door Shirley Horne.
Oude school, helder en raak, je hoort het ook bij de instrumentalisten, zoals in de estafette ‘Isn’t this a lovely day’. Jeff Claytons altsax-solo is voor Krall ‘een meesterwerk en absoluut een van de highlights van het album’. En dan Terrell Stafford: ‘Hij speelde direct dé perfecte trompetsolo. Kwam binnenlopen, ging voor de band staan, blies en maakte het nummer áf. Ik zei tegen hem:Terrell, jij klinkt als een old man! Ja, hij is in de dertig. Dat was uiteraard als een groot compliment bedoeld!’
‘I was doing all right’ is een lichte, intieme blues van Gershwin, heel basaal uitgevoerd, met zang en piano, bas en drums. De grote inspiratiebron hiervoor was Fred Astaire. ‘Dat geldt eigenlijk voor het hele album. In de voorbereidingsfase heb ik veel gekeken en geluisterd naar Fred Astaire en Oscar Peterson (de Norman Granz Sessions uit 1952, HB) en Astaires vroege films bekeken, zoals ‘Swing Time’.’
Henning Bolte
