Johnson, Molly
2007-11-16 18:35:39
Molly Johnsons mateloze expressieHet is onbeleefd, maar hoewel Molly Johnson geheimzinnig doet over haar leeftijd moeten we deduceren dat ze achterin de veertig zal zijn. Niettemin heeft de Canadese zangeres net pas haar derde cd uitgebracht. In haar vaderland en in Frankrijk is ze populair, elders nog niet, en dat is onterecht want wie valt op de jazzy pop of poppy jazz van Norah Jones, Diana Krall en Madeleine Peyroux zou beslist eens naar haar moeten luisteren.
door Frank van Herk
Molly Johnson stond als kind al op de planken in ‘Porgy and Bess’ en diverse musicals, en was op haar vijftiende al professioneel bezig in een discogroep met de akelige naam Chocolate Affair. Daarna was ze redelijk succesvol met de groepen Alta Moda en Infidels, maar tegelijkertijd ging ze steeds meer jazz zingen. Die gemengde achtergrond leidde in 2000 tot de debuut-cd die haar naam draagt, drie jaar later tot ‘Another day’ en nu dan tot ‘If you know love’, platen waarop ze haar eigen stem heeft gevonden.
Die stem is bijzonder: enigszins schor en geknepen, maar toch mooi en doorleefd. De vergelijking met Billie Holiday werd gauw gemaakt, maar afgezien van het feit dat ook zij met een beperkt bereik veel weet te doen, hebben ze weinig gemeen. We moeten eerder denken aan R&B-ster Macy Gray, of aan het krolse geluid van Eartha Kitt. Wat Molly Johnson echter vooral onderscheidt van de vele tientallen tegen de jazz aanleunende zangeressen is haar grote expressiviteit. Misschien komt het door haar musicalervaring, maar ze weet ieder nummer met haar timing en frasering zo te ‘acteren’ en te bewonen dat zelfs uitgekauwde standards weer tot leven komen. Daarvan staan er overigens maar twee op dit album: ‘Let’s do it’ van Cole Porter, dit keer een langzame shuffle waarin Johnson met hoorbaar plezier de vele pikante woordspelingen brengt, en ‘But not for me’ van de gebroeders Gershwin, weemoed met een glimlach en een al even spitsvondige tekst. Afgezien hiervan wordt er gelukkig niet teruggekeken, eerder een paar keer geknipoogd naar het verleden, zoals met het titelnummer, hoempaswing in tweekwartsmaat die aan Kurt Weill doet denken.
Het grootste deel van het repertoire heeft ze zelf geschreven, meestal samen met leden van haar vaste band, die haar begeleidt met kracht en verfijning. Johnson heeft gezegd dat ze dit keer een blije plaat wilde maken, en veel van de sterke, melodieuze liedjes brengen dat gevoel ook goed over op de luisteraar. Zoals de zwoele samba ‘Let’s waste some time’, of ‘Sunday’, de ode op lekker de hele dag in bed blijven liggen met je man. Toch ligt de melancholie ook vaak op de loer. Johnson klinkt als een vrouw die het een en ander meegemaakt heeft in ‘Rain’ en ‘Tristes souvenirs’ en zorgt dat het allemaal niet te mooiig wordt met felle uithalen naar de partner in ‘Sticks and stones’.
Ze uit haar kracht in het sappige, funky ‘Northern star’. Echt de diepte in gaat ze met de cover van Bruce Springsteens ‘Streets of Philadelphia’. Hiermee jaagt deze veelzijdige artieste je de rillingen over je rug.
If you know love
Molly Johnson
Universal 0602517090996
