Jarrett, Keith
2005-10-17 20:06:39
Luister goed: als Keith Jarrett (1945) plaatsneemt achter de Steinway, wordt de lucht uit de zitting van het stoeltje geperst. Het eerste zuchtje, er volgen nog vele. De qua dynamiek en transparantie prachtige concertopname toont de vele gezichten van Jarrett. Onnavolgbaar gefreak, met een stampende linkerhand en een springerige rechterpink, wordt afgewisseld met down to earth bluesy stukken, waarbij Jarrett gelijk Glenn Gould zucht en steunt van jewelste. Het op dubbelalbum vastgelegde concert bestaat uit de spaarzaam getitelde cyclus Part I – X, de jazzstandard Time on my hands en de Jarrettcomposities The good America, Paint my heart red, True blues en het tot klassieker uitgegroeide My song uit 1977. Wonderkind Jarrett, hij speelde al op jonge leeftijd bij jazzcoryfeeën als Art Blakey, Charles Lloyd en Miles Davis, is even thuis in klassiek als in blues en jazz. Mijn grote liefde is altijd uitgegaan naar de weemoedige, melancholische ‘blue’ Jarrett. Ballads zijn bij hem zijdezacht en helder als maanlicht. Die gevoelige kant komt op dit album goed aan bod. Jarrett betoont zich een onaantastbaar ‘balladeer’, wiens breekbare melodielijnen lijken te zijn gemaakt van sterrenstof. Weinig pianisten kunnen hun instrument zo mooi laten zingen als Jarrett. Hij is van net zo’n onschatbare waarde voor de pianoliteratuur in de jazz als Thelonious Monk. Niets meer, niets minder. Eric van ’t Groenewout
