Holiday, Billie
2006-12-04 11:03:01
De muziek van Billie Holiday, hoewel behorend tot de mooiste vocale jazz aller tijden, overstijgt in feite alle genres. Net als door Chet Baker en Ben Webster worden ook velen die niet van jazz houden erdoor geraakt. Haar bereik was klein, maar haar timbre, frasering en timing zo briljant dat ze zelfs van niemendalletjes, die zonder haar versies volledig vergeten zouden zijn, weemoedige of opbeurende meesterwerkjes kon maken. In haar korte leven (1915-1959) waren er eigenlijk drie Billie’s: de jonge, vitale maar al door ellende getekendezangeres, de rijpere, serieuze vrouw met wat craquelé op haar stem, en de vroegoude, tragische diva van haar laatste jaren, de stem gesloopt door drugs en alcohol. Deze driedubbel-cd bestrijkt de eerste twee periodes, en gelukkig maar, want hoewel de vaak met strijkers overladen sessies van na 1952 ook wel fraaie momenten opleverden, heeft het beluisteren ervan soms iets gênants en voyeuristisch. In deze, op voorbeeldige wijze digitaal opgepoetste stukken horen we Holiday met allerlei bezettingen, in ‘all-star’ groepen vol grote solisten als Buck Clayton en Teddy Wilson, met big bands, met (smaakvol en ingehouden toegepaste) strijkkwartetten, in een hilarisch duet met Louis Armstrong, en sober begeleid door piano, bas en drums. Zo hoorde Miles Davis haar het liefst, want ‘she sounds like a horn
anyway’.
Frank van Herk
