Guy, François-Frédéric
2006-10-08 13:54:25
Elke opname van Beethovens ‘Hammerklaviersonate’ is al bij het verschijnen gedenkwaardig. Wie dit monstrum bij de kop pakt, verdient bij voorbaat respect. Het aantal cd’s met dit werk is dan ook beperkt. Voor de Franse pianist François-Frédéric Guy vormt het, zoals hij zelf schrijft, ‘de rode draad binnen mijn artistieke ontwikkeling’. De sonate uit de weg gaan levert frustratie op. Hem spelen, voor publiek of in de studio, vraagt erg veel lef. Guy koos niettemin voor het laatste, en niet ten onrechte. Zijn aanpak staat als een huis. Het scherzo is misschien wat aan de brave kant, maar daar staat een uiterst expressieve en poëtische interpretatie van het verstikkende adagio tegenover, met een melodielijn die nergens zoekraakt (een zeldzaamheid). Ook in de fuga toont Guy zijn klasse, met puntgave trillers en nergens overdadig pedaalgebruik om oneffenheden te maskeren. Met een klein beetje meer brutaliteit waren er misschien meer demonen losgekomen, maar daar staat tegenover dat deze no nonsense-aanpak Beethoven plaatst waar hij hoort: in het klassieke en niet in het romantische kamp. Bijna zou je vergeten dat de cd ook de ‘Pathétique’ en de lichtvoetige Sonate op. 49 nr. 1 biedt. Deze laatste klinkt opmerkelijk ingetogen en sober, wat de eigenzinnigheid en originaliteit van Guy onderstreept.Jos van der Zanden
