Giltburg, Boris
2006-10-08 13:50:20
Boris Giltburg moet een vriendelijke jongeman zijn. Wat verlegen kijkt hij me vanaf het cd-boekje aan, ongaarne nam hij voor de camera plaats, stel ik me zo voor. Die bescheidenheid blijkt ook uit zijn spel. De 22-jarige Rus koos drie Russische werken waarmee je romantisch-virtuoos zou kunnen uitpakken, zoals met de Grote Poort van Kiev uit Moessorgski’s ‘Schilderijententoonstelling’ waarop je al je tien vingers tegelijk kunt stukslaan. Maar hij maakte die keuze niet. Trouwens: kóós hij? Elegantie, overzicht, een haast Franse helderheid: ze zijn hem aangeboren. Ik genoot van de klare lijn die hij aanbrengt in Skrjabins Tweede sonate. Zulke sierlijke bassen, puntig, bijna humoristisch! Dat deze muziek, naar Skrjabin zei, ‘uit de diepten van de zee opwelt’, lijkt niet Giltburgs gedachte. Hij verklankt eerder het schuimend spel van de belletjes in een omslaande golf. Uitgebalanceerd benadert Giltburg ook Prokofjevs Achtste sonate. Gezegd moet dat het stuk van zichzelf al Prokofjev op zijn vriendelijkst is, maar ook onverhoeds sarcastische momenten bedekt Giltburg met de mantel der liefde. Veelzeggend dat hij van de klavierleeuwen Skrjabin en Prokofjev hun mildste muziek verkoos voor zijn entree in de EMI Classics ‘debut’-serie. Giltburgs Moessorgski vind ik wat minder, dat woestberige ligt hem niet zo. Misschien is de keuze voor Moessorgski’s publiekslieveling hem van EMIwege opgelegd?Stephen Westra
http://www.intermusica.co.uk/artists/piano/boris-giltburg/biography
