Gardot, Melody
2008-05-26 15:42:12
Melody Gardot maakt indringend debuutIneens is daar Melody Gardot, een 22-jarige zangeressongwriter met de klasse en de subtiele emotionaliteit van een rijpe artieste. ‘Worrisome Heart’ heet haar eerste cd, met muziek om stil van te worden.
door Frank van Herk
Het is riskant om de persoonlijke ellende van een artiest te betrekken bij de beoordeling van het werk, maar in het geval van Melody Gardot is dat bijna onvermijdelijk. De Amerikaanse werd drie jaar geleden, toen ze 19 was, aangereden door een jeep, waardoor ze permanent invalide raakte: haar hersens werden beschadigd, wat haar zicht ernstig aantastte, haar bekken werd gebroken zodat ze moeilijk loopt.
Tijdens de behandeling besloot een neuroloog haar muziek te laten maken om de hersenfuncties te stimuleren. Melody bleek een mooie stem te hebben en liedjes te kunnen schrijven. Ze ging de muziek, die eerst alleen maar een hobby was geweest, ook op een andere manier, als therapie, gebruiken en nu ligt haar eerste album in de winkel.
Op ‘Worrisome Heart’ horen we inderdaad een bijzondere, indringende combinatie van meisjesachtigheid en de vroegoude droefheid van een vrouw die jaren geleden heeft. Toch verwijzen de simpele maar rake teksten bijna nergens naar het ongeluk. Ze gaan over de liefde en alles wat daarmee fout kan gaan. Ze draagt de cd dan ook op aan alle mannen die haar hart hebben gebroken en daardoor voor materiaal hebben gezorgd. Gevoel voor humor heeft ze gelukkig dus ook.
Dit soort zangeressen, met een jazzy frasering en het vermogen je diep te raken door de manier waarop de tekst wordt gebracht, worden vaak geassocieerd met Billie Holiday: denk aan Norah Jones en Madeleine Peyroux. Maar hoewel ze dezelfde lome en toch spannende timing heeft, lijkt het timbre van Gardots stem meer op dat van Janis Ian. Hij is van dichtbij opgenomen, met een intieme klank, zodat je af en toe ook de lichte beverigheid hoort die suggereert dat het zingen moeite kost. De 11 liedjes zijn zonder uitzondering gaaf, met sierlijke afgeronde melodieën, en putten uit blues, country en uiteraard jazz; de gestopte trompet van Matt Cappy zorgt in een aantal nummers voor sfeerverhogende aanvullingen.
De tempo’s liggen over het algemeen laag, op een paar pittiger shuffles na, maar in alle gevallen blijft ze swingen, niet in de laatste plaats door haar eigen effectieve gitaarspel. Dat is van een verfrissende eenvoud, net als de manier waarop ze scat: geen indrukwekkende capriolen maar gewoon wat dansende noten.
Een van de hoogtepunten is ‘Love me like a river does’, een ballad die zo in het Great American Songbook zou passen, met zijn golvende lijnen en geestige, verfijnd erotische tekst: ‘baby don’t rush, you’re no waterfall’. Dit is liedkunst van een verbazende rijpheid. Slechts in één stuk, ‘Some lessons’, heeft Gardot het rechtstreeks over wat haar is overkomen: ‘I’m buckled up inside, a miracle I’m alive’ en ‘to think I could have fallen a centimeter to the left, I would not be here to see the sunset’. Haar hergeboorte was en is nog altijd pijnlijk, ‘some lessons are learned the hard way’, maar ze heeft die pijn weten om te zetten in schoonheid. De cd duurt niet lang, maar 33 minuten. Toch heb je bij zoveel expressieve kracht en emotionele gulheid niet het gevoel dat je te weinig hebt gekregen.
Melody Gardot
Worrisome Heart
UCJ 6025 1749640
