Beyer, Amandine
2007-08-13 12:08:49
De vioolconcerten BWV 1041 en 1042 staan in het collectief geheugen gebeiteld als de Vioolconcerten in a-klein en E-groot. Maar doet dat recht aan de manier van componeren van begin achttiende eeuw? Volgens soliste Amandine Beyer moest muziek, wilde ze enige verbreiding vinden, met relatief eenvoudige ingrepen als transpositie naar een beter speelbare toonsoort op verschillende instrumenten kunnen worden uitgevoerd. Dergelijke muziekstukken staan vaak met tenminste dubbele vermelding in thematische catalogi hetgeen de suggestie geeft van een nog groter oeuvre. Geen muziekgeschiedkundig bedrog maar een pragmatische benadering die broodnodig was in de strijd om te kunnen overleven als componist. In die zin is de opname van Amandine Beyer en Gli incogniti niets anders dan een voorstel tot uitvoering dat in wezen nauwelijks afwijkt van Bachs eigen werkwijze (hij schreef zelf ook al een aantal concerten om voor andere instrumenten). Behalve dat deze opname leeft, sprankelt en blijk geeft van een enorme muzikale beheersing, maakt Beyer maar al te zeer duidelijk dat je op Bach moeiteloos kunt variëren zonder daarbij het karakter van de muziek geweld aan te doen. Van ‘ontheiliging’ van het fenomeen Bach is dus geen sprake, wel van een fantastische luisterervaring van twee concerten die nu eens niet op klavecimbel klinken maar op viool.Andrew van Parijs
Johann Sebastian Bach
Concerti a violino certato BWV 1041, 1042, 1052, 1056
Amandine Beyer, Gli incogniti
ZigZag ZZT 070501
http://www.zigzag-territoires.com/amandine_bio.html
